Kleine strandloper

De kleine strandloper (Calidris minuta), is een kleine steltloper uit de familie Scolopacidae. Deze vogel meet ongeveer 13–15 cm en valt op door zijn korte, zwarte snavel en relatief korte poten. In zomerkleed heeft hij een warmbruine bovenzijde met fijne streping en een lichtgrijze tot witte onderzijde. Het onderscheid met andere kleine strandlopers zit vaak in subtiele kenmerken, zoals de groenachtige pootkleur en het ontbreken van een duidelijke vleugelstreep in vlucht. Door zijn geringe formaat en onopvallende verenkleed kan de kleine strandloper lastig te onderscheiden zijn van andere soorten, zoals de bonte strandloper.

Het broedgebied van de kleine strandloper ligt in het noorden van Eurazië, voornamelijk in Scandinavië en Siberië. Hij broedt op toendra’s en vochtige graslanden in de buurt van meren en moerassen. Het nest is een eenvoudige kuil in de grond, bekleed met plantmateriaal. Het mannetje maakt meerdere schijnnesten, waarna het vrouwtje de uiteindelijke broedplaats kiest en de eieren legt. Opmerkelijk is dat na het leggen van de eieren de geslachten vaak de broedzorg verdelen: meestal broedt het vrouwtje en zorgt het mannetje later voor de kuikens.

Tijdens de trek is de kleine strandloper regelmatig te zien langs de kusten en in wetlands van Europa, inclusief Nederland en België. De soort overwintert voornamelijk in Afrika, het Midden-Oosten en Zuid-Azië. Hij migreert vaak in kleine groepjes, maar kan zich soms aansluiten bij gemengde groepen steltlopers. De voedselopname gebeurt al foeragerend langs slikken en ondiepe oevers, waarbij hij insecten, kleine kreeftachtigen en wormpjes uit het slib pikt. De snelle, nerveuze manier van bewegen en de korte tussenstops tijdens de trek zijn typerend voor deze soort.

Hoewel de kleine strandloper wereldwijd niet als bedreigd geldt, is de soort wel gevoelig voor veranderingen in zijn leefgebied. Verdroging van wetlands, verstoring door menselijke activiteiten en klimaatverandering vormen mogelijke bedreigingen. Bescherming van broed- en overwinteringsgebieden is daarom belangrijk voor het behoud van stabiele populaties. Door zijn internationale trekgedrag is samenwerking tussen landen essentieel om de kleine strandloper een toekomst te geven. In Europa wordt de soort nauwlettend gemonitord, en veel natuurbeschermingsorganisaties zetten zich in om de belangrijke rust- en foerageerplekken te beschermen.